ΠΡΩΙΝΟ..

Σου το έχω ξαναπεί κάποια στιγμή αυτό.. Η ευτυχία στη ζωή και η ουσία τελικά, κρύβονται σε απλά πράγματα.
Αυτά που σε αγχώνουν καθημερινά δεν έχουν καμια αξία. Αξίζεις εσυ και αυτοί που αγαπάς. Αξίζουν αυτοί που λένε όμορφες λέξεις από την καρδιά τους. Αξίζουν αυτοί που πιάνουν τον ώμο μας για να μας προστατέψουν, χωρίς κανένα όφελος για τους ίδιους. Αξίζει η αγάπη, αυτή που μας ενώνει σαν ανθρώπους αλλά μένει πίσω στην κούρσα με το χρόνο γιατί απλά τρέχει με το δικό της, ανέμελο ρυθμό.

Μου λείπεις πολύ. Είναι πιο πολλές οι στιγμές που έχω ανάγκη να σε νιώθω παρά αυτές που σε νιώθω πραγματικά. Σ'αγαπώ πολύ όμως. Και σε καταλαβαίνω.
Και δεν σου ζητάω τίποτα που δεν μπορεις να μου δώσεις.
Μόνο μια αγκαλιά και ένα φιλί. Ξέρεις.. να.. σαν αυτές τις αγκαλιές που με κάνεις όταν έχεις μέρες να με δεις..

Πόσα ευχαριστώ να σου πω που με κάνεις να νιώθω, να αισθάνομαι, να ζω, να σ'ερωτεύομαι, να σ'αγαπάω?